Πηγή Πληροφορίας:
Δρ Παρμενίων Ζησόπουλος Μαιευτήρας- Χειρούργος Γυναικολόγος
Προβλήματα από την ορμονική υποκατάσταση με συνδυασμό συζευγμένων οιστρογόνων (CEE 0,625mg) και οξικής μεδροξυπρογεστερόνης (MPA).
Δρ Παρμενίων Ζησόπουλος, Μαιευτήρ-Χειρουργός - Γυναικολόγος
Στις 9.7.2002 ανακοινώθηκαν απο την WHI (Women’s Health Initiative) τα αποτελέσματα μιάς διπλής τυφλής μελέτης, που αφορούσε 16606 εμμηνοπαυσιακές γυναίκες με μήτρα και υποβλήθηκαν σε συνδυασμό από συζευγμένα οιστρογόνα 2,5mg + medroxyprogesteronacet, ή Placebo.
Η μελέτη διεκόπη μετά από 5,2 έτη(αντί για 8), επειδή οι ερευνητές έκριναν, ότι οι κίνδυνοι στην ομάδα θεραπείας ξεπερνούσαν κατά πολύ τα οφέλη. Σε σύγκριση προς την ομάδα του Placebo, εμφανίστηκαν περισσότερα εγκεφαλικά επισόδεια, καρδιακές προσβολές, θρομβώσεις και αυξημένος κίνδυνος για καρκίνο του μσαστού. Οι χρήστριες ορμονικής υποκατασασης είχαν μειωμένο κινδυνο για καρκίνο του παχέως εντέρου, καθώς και μειωμέΝο κίνδυνμο για κατάγματα. Ωστόσο οι κίνδυνοι γενικώς υπερέβαιναν κατά πολύ τα οφέλη.
(Πρέπει να διευκρινήσουμε, ότι ένα τμήμα της μελέτης που αφορά γυναίκες που πήραν μόνον Premarin , συνεχίζεται και τα συμπεράσματα θα εκτιμηθούν το 2005.)
Τα αποτελέσματα της έρευνας, σε συνδυασμό με την πρόωρη διακοπή της, έγιναν αμέσως αντικείμενο συζήτησης, αλλά και κριτικής της θεραπείας της οιστρογονικής ανεπάρκειας στην εμμηνόπαυση.
Προκειμένου να εκτιμηθούν τα ευρήματα σωστά, θα πρέπει πρωτίστως να λάβουμε σαβαρώτερα υπ’ οψη την ηλίκία των γυναικών που υποβληθηκαν στην συγκεκριμένη Θεραπεία Ορμονικής Υποκατάστασης. (ΘΟΥ)
Η μελέτη αφορά ασθενείς ηλικίας 50-79 ετών, με μέση ηλικία έναρξης θεραπειας το 63 έτος. Πιό συγκεκριμένα, το 66 % των υπό θεραπεία ασθενών, ήταν ηλικίας 60-79 ετών!
Είναι λοιπόν αναμενόμενο, τα μειονεκτήματα που περιγράφονται στην μελέτη WHI, να μη αφορούν στην πλειονότητά τους την ηλίκία στην περιεμμηνόπαυση και τα πρώτα χρόνια της εμμηνόπαυσης. Η συγκεκριμένη ΘΟΥ παραμένει ως εκ τούτου ακόμη ενδεδειγμένη για τα κλιμακτηριακά ενοχλήματα, για την προωρη εμμηνόπαυση καθώς και για τα πρώτα χρόνια της εμμηνόπαυσης με την ένδειξη της αντιμετώπισης της οστεοπενίας.
Στην ιστοσελιδα της WHI υπάρχουν αξιοπρόσεκτα σχόλια απο επιφανείς γυναικολόγους και ενδοκρινολόγους των ΗΠΑ (Kaunitz, Notelovitz, Blumenthal, Randolf) με γενική κατεύθυνση την αλλαγή των σκευασμάτων προς τις φυσικές ορμόνες, κατά προτίμηση με διαδερμική χορήγηση, ενδεχομένως την θεραπεία σε συνδυαμσό με στατίνες, χωρίς όμως σαφείς ενστάσεις στις ηλικίες έναρξης μιάς γενικευμένης μακροχρόνιας θεραπείας ορμονικής υποκατάστασης. Βέβαια πρέπει να σημειώσουμε, όσο και άν η προτροπή στροφής προς ορμόνες ‘’γνωστές’’ ήδη στον οργανισμό (17β-οστραδιόλη) φαίνεται ελκυστική, η χορήγησή τους σε βάθος χρόνου και ιδιαίτερα με έναρξη θεραπείας σε ηλικία 60-79 ετών, δεν έχει μελετηθεί με διπλή τυφλή μελέτη.
Για το θέμα της οστεοπόρωσης, τονίζεται η ανάγκη προσφυγής κατά προτίμηση στα διφωσφωνικά, στο ασβέστιο, στην βιταμίνη D και στα Serms. Το όλο πνεύμα των σχολίων, όδηγεί στην εντύπωση, ότι λίγο-πολύ η αγωγή με τον συνδυασμό CEE+MPA πρέπει να εγκαταληφθεί γενικώς σαν επικίνδυνη.
Eχω την άποψη, ότι η αγωγή με CEE + MPA θα συνεχίσει να έχει την ένδειξή της ανάμεσα στις άλλες θεραπείες, όχι όμως σε ισόβια χορήγηση, όπως σε μεγάλο βαθμό χρησιμοποιήθηκε Η.Π.Α. Στην χώρα μας, οι ενδοιασμοί ασθενών και ιατρών, δεν επέτρεψαν να καθιερωθεί η αγωγή με οιστρογόνα, σαν ισόβια προληπτική αγωγή κατά της οστεοπόρωσης και απ΄ όσο μπορώ να γνωρίζω, οι γυναίκες που χρησιμοποιούν τον συγκεκριμένο συνδυασμό, δεν ανήκουν σε ηλικίες 60- 80 ετών.
Επειδή είναι περίπου βέβαιο, ότι η δημοσίευση των αποτελεσμάτων της έρευνας WHI θα οδηγήση σύντομα τον μη ιατρικό τύπο, σε νέα εκστρατεία αρνητικής προπαγάνδας σχετικά με την ΘΟΥ γενικώτερα , εναπομένει σε μας, να είμαστε σωστά ενημερωμένοι, ώστε να μπορέσουμε να στηρίξουμε ιατρικά τις γυναικες εκείνες, για τις οποίες η ορμονική υποκατάσταση είναι απαραίτητη.